A vida sen dor: vantaxe ou enfermidade?

Fai uns anos descubriron o que coñecemos como o xene SCN9A ou xen da dor. O estudo comezou cun neno fakir que gañaba a vida camiñando sobre carbóns acendidos ou cravando coitelos nos brazos, o que lle levou o hospital en repetidas ocasións. Alí descubriron que, a pesar de ter sensibilidade ante o tacto, a temperatura e a presión, non experimentaba dor algunha.

imagen

Este non é o único caso, máis familias, na súa mayoría pakistanís, teñen membros que sofren estas condicións. Aínda que poida parecer unha vantaxe, a realidade é que a falta do xen da dor é algo terrible. A dor é un mecanismo do corpo para indicar que algo vai mal, sen esta alarma os perigos son moito máis importantes, por exemplo o rapaz do que falabamos antes morreu con so 14 anos ó tirarse dun tellado, e moitos rapaces (na súa maioría menores de 15 anos) sofren importantes cicatrices nos beizos e na lingua por morderse a sí mesmos. Tamén teñen graves lesións non osos, posto que os rompen sen apenas notalo, e son frecuentes as quemaduras con auga a ferver, ou o sentarse en estufas.

Isto demostra a importancia da dor nas nosas vidas. Os investigadores encontraron que os rapaces coa falta de dor portaban unha mutación do xene SCN9A, o cal codifica un canal de células nerviosas que está estructurado proteínicamente nunha membrana celular que permite, ou non, o paso de carga eléctrica dentro ou fora das células. Sen este canal de sodio (ou co mal funcionamento, como é o caso) o corpo non recibe estímulos de dor.

 

imagen

A mutación non elimina as dores morais como pode ser chorar ou ruborizarse, as persoas con alteracións neste xen séntense mal igual cando están enfermos, e sofren o ser rechazados polos demais, como calquer outro humano. A pesar de ser unha enfermidade horrible para os que a padecen, a investigación deste xene pódenos axudar para actuar ante a dor e poder así controlala, incluso poderiamos chegar a deseñar métodos de axuda para as persoas con dores crónicas, o cal melloraría as súas vidas coa creación de analxésicos máis específicos e con menos efectos secundarios.

Autora: Lara Cores

Esta entrada foi publicada en Medicina, Xenoma humano e etiquetada , , . Garda o enlace permanente.